EEN VEEG TEKEN

Een nieuw cabaretprogramma van HETTY HEYTING

Ik moet iets ondernemen, dacht ze, anders vries ik vast.

In deze derde cabaretsolo verlegt Heyting opnieuw haar grenzen. Het risico wordt omarmd. De zoektocht naar het grote genieten is begonnen. Gewoon toegeven aan wonderlijke verlokkingen en alles doen wat God verboden heeft, is het motto. Ook al ligt het niet in je aard. Nu kan het nog.
Hoewel… dat is de vraag. Kan het nog?

Hetty Heyting barst van de fantasie. Improviseren kan ze als de beste.
En ze speelt moeiteloos de meest uiteenlopende types. Als veelzijdige vakvrouw trekt ze in deze nieuwe solo alles van de plank om je mee te voeren in haar binnenwereld.Om van daaruit de buitenwe-reld te herontdekken. Met een schone lei. En een grote dosis humor, haar handelsmerk. Wie zit te hopen op weer zo’n bloedmooi liedje kan gerust zijn. Heyting zal geen middel onbeproefd laten.

Ook dit keer weer een soloprogramma. Door de dood van haar (levens)partner Martin van den Ham stond Heyting er in 2001 plotseling alleen voor. In januari 2002 ging zij toch het theater in, in haar eentje dit keer met haar cabaretsolo Ik lijk wel gek. Hetty stelde zich van meet af aan open op en verwachtte van haar publiek dat dat voortaan haar klankbord, inspirator en tegenspeler was. Daardoor ontstond een bijzondere chemie, elke avond opnieuw, met steeds weer een ander publiek. In haar tweede soloprogramma Van mij mag het ging Hetty nog een stapje verder. Hilariteit, verfijnde humor, rake teksten en mooie liedjes, de waarheid en verzonnen onzin, gingen bij haar hand in hand.
Je wilt als publiek een woordje meespreken? Bij Heyting kan dat. Als improvisator van de bovenste plank gaat ze er energiek en fantasievol mee aan de slag.
Het is duidelijk: Heyting is uniek in haar soort. Wat zij doet in het theater laat zich het best omschrijven als: geen gewoon cabaretprogramma, maar een complete ervaring.

Hetty begeleidt zichzelf o.a. op piano en gitaar.

Tekst & Muziek: Hetty Heyting. Techniek: Babsie van Aalderen

RECENSIES 2005 - 2006:

Oprechte speurtocht naar het grote genieten

20 februari 2006 – Recensie door Roy van Veen
In haar programma 'Een veeg teken' duikt Hetty Heyting in haar binnenwereld, om van daaruit op zoek te gaan naar het grote genieten. Het is een humoristische speurtocht vol rake monologen, aan elkaar gevlochten met gevoelige liedjes. Met haar grote improvisatievermogen weet Heyting het publiek onderdeel te maken van de voorstelling, waarbij ze zichtbaar geniet van alle inbreng. 'Een veeg teken' is een prachtige solo van een heel puur mens.

Hetty Heyting schreef talloze werken voor radio en tv, acteerde in films, series en op toneel, en verzorgde stemmetjes in diverse tekenfilms. Ze heeft een goed gevoel voor timing, een fantastische mimiek en wisselt moeiteloos van hene personage naar het andere. Als geen andeweet ze de toeschouwer zware kost op luchtigehumoristische wijze voor te schotelen. Die veelzijdigheid is kenmerkend voor haar solo-optredens en 'Een veeg teken' vormt hierop geen uitzondering.
In de voorstelling probeert Heyting te ontsnappen aan een negatieve gemoedstoestand, veroorzaakt door veel persoonlijk leed: een vader die vreemdging, het lange sterfbed van haar moeder en - natuurlijk - het plotselinge overlijden van haar echtgenoot en soulmate Martin van den Ham (2001). De innerlijke worsteling wordt prachtig neergezet met een handvol typetjes, treffende verlichting en een mooi stuk improvisatie.
Een op haar huis gevallen hijskraan dwingt Heyting te verhuizen naar een eenvoudige kamer zonder uitzicht in een klein pension gerund door een Duitse hospita met Gestapoachtige trekjes. Ze komt daar terecht via een oudere man, een soort medium, die in een kamer boven haar blijkt te wonen. Ook zijn kamer mist elk uitzicht. Naast Heyting woont een creatieveling in een kamer die qua vorm dynamisch is en weer daarboven een wildebras van middelbare leeftijd. Tot slot zijn er de geheimzinnige kamer zonder formele bewoner op de bovenste verdieping en het souterrain waar de hospita met haar invalide echtgenoot en al zijn verzamelingen woont.
De hospita probeert met harde hand enige regelmaat in het leven van de bij vlagen wanhopige Heyting te brengen, terwijl de verzamelingen van de echtgenoot staan voor herinneringen in de breedste zin van het woord. In de wildebras herkennen we de belichaming van alles willen doen wat god verboden heeft, een keuze waar Heyting overigens nog tijdens de voorstelling van terugkomt. Wanneer ze bang en onzeker is, doet ze een beroep op haar creatieve buurman. Het symboliseert de vlucht in haar werk, om mentaal niet met ellende bezig te hoeven zijn. En dan is daar de oude man: het stemmetje dat iedereen kent, noem het intuïtie. De negatieve gemoedsrust komt terug in de vorm van een opbouwende donderwolk, waarachter het grote genieten zich al dan niet schuilhoudt. Heyting zoekt dat in eerste instantie in externe factoren, maar komt uiteindelijk tot de conclusie dat er altijd iets te genieten valt en dat je het moet willen zien.
'Een veeg teken' is een voorstelling waarin elk woord en elk gebaar telt. Eén die bovendien doorspekt is met prachtige, zeer gevoelige liedjes en die uitmondt in een heerlijke climax.
Gezien: ‘Een veeg teken’, Hetty Heyting, 17 februari Schouwburg Odeon, Zwolle.
Foto: Joris van Bennekom
www.theatercentraal.nl